Kategori: Uncategorized

Asya, 22 yaşında bir genç kadındı. Üsküdar escort sokaklarında ağır adımlarla yürürken gecenin sessizliğinde kaybolmayı seviyordu. İnsanlar onu sıradan biri sanardı; saçları omzuna dökülmüş, sade giyimli, dalgın bakışlı bir kadın… Oysa her adımında geçmişin ağırlığını taşıyordu.

Asya, Karabük’ten İstanbul’a üniversite için gelmişti. Dil ve edebiyat okuyordu, kitaplara âşıktı. Küçükken her akşam annesinden masal dinlerdi, şimdi o masallardan geriye sadece içindeki kırık umutlar kalmıştı. Babası içki yüzünden aileyi dağıtmış, annesi ise küçük kardeşiyle köyde kalmıştı. Asya hem okuyup hem de ailesine destek olmak zorundaydı. Ama İstanbul, düşünmekten bile yorulunan bir şehirdi.

Cimcif Severim

Burslar yetmiyor, yarı zamanlı işler hayatını çekip çeviremiyordu. Geceleri aç uyuduğu zamanlar olmuştu. Bir gün, çalıştığı kafede tanıştığı bir kadın ona “gece işi” teklif etti. “Bir gecelik para, bir haftalık maaş,” demişti. Asya önce tiksinmişti. Saatlerce düşündü, uyuyamadı. Vip Ama birkaç gün sonra kardeşinin ayakkabısı olmadığı için okula gitmediğini öğrenince kararını verdi.

İlk gecesi Kabataş’tan Üsküdar’a geçen vapurda başladı. Telefonuna gelen konumla Salacak’ta bir otele gitti. Kalbi hızla atıyordu. İçinde korku, utanç, merak hepsi vardı. Sonrası bulanıktı. Sadece otele girdiğini ve sabah olduğunda kendini boşlukta hissettiğini hatırlıyordu. Aynaya uzun süre bakamamıştı.

Zamanla alıştı sandı. Hislerini kapatmayı öğrendi. Paralar birikti. Annesine yolluyor, kardeşine kitaplar alıyordu. Ama geceleri eve döndüğünde yıkanmakla silinmeyen bir kir vardı içinde. Sabahları Üsküdar escort iskelesinde oturup denizi izlerdi. Denizin mavisi bile içini ferahlatmıyordu artık.

Bir sabah, vapurdan inen çocukların şarkı söyleyerek yürüdüğünü gördü. Bir tanesi düşüp dizini kanattı. Asya koşup yardım etti. Çocuğun “abla sen öğretmen misin?” sorusu, içinde bastırdığı her duyguyu ortaya çıkardı. Gözleri doldu. Belki bir zamanlar olabilirdi…

O gün Asya, hayata yeniden başlamak için ilk adımı attı. Terapilere başladı, gece işlerini yavaş yavaş bıraktı. Bir yayınevine staj için başvurdu. Gelecek hâlâ uzaktı ama artık karanlık değildi.

Melis, 26 yaşındaydı ve Üsküdar escort onun hem sığınağı hem de labirentiydi. Her sabah iskeleye yürür, denize bakar, sonra başını eğip uzaklaşırdı. İnsanlar onun yalnızca yürüyen bir siluet olduğunu sanırdı ama içinde kırılmış bir hayatı taşıyordu.

Bir zamanlar grafik tasarım okuyordu. Üniversiteyi dereceyle bitirmişti. Hedefleri, hayalleri vardı; bir gün kendi atölyesini kurmak, çizimlerini sergilemek, dijital sanatla uğraşmak… Ama İstanbul hayalleri çabuk yutuyordu. Babası vefat ettiğinde, annesi ve küçük kardeşinin tüm yükü Melis’e kaldı. İş bulmak kolay değildi; ajanslar ya stajer istiyordu ya da asgari ücretin altında sigortasız çalıştırıyordu. Ay sonu gelmeden para tükeniyor, faturalar üst üste yığılıyordu.

Sert Severim

Bir gün iş görüşmesine giderken tanıştığı bir kadın, ona kulağa “farklı” gelen bir teklifte bulundu. Melis önce gülümsedi, kibarlıkla reddetti. Ama haftalar geçtikçe kirayı ödeyemedi, annesinin ilaçlarını alamadı, kardeşi üniversite kayıt parasını bulamayınca o teklifi hatırladı.

İlk geceyi asla unutamadı. Üsküdar escort sahile yakın, küçük ama lüks bir otelde buluşma gerçekleşmişti. Melis’in içi buz gibiydi. Aynaya bakmamıştı bile. Her şey bittiğinde kendini yıkanmış gibi hissetmedi; aksine kirli bir gölgede sıkışmıştı.

Fakat zamanla bu gölge onun gündüzlerine de sinmeye başladı. Her sabah makyajla kapattığı yüzünde, uykusuz gecelerin izleri beliriyordu. İnsanların arasında yürürken, kimsenin gerçekte kim olduğunu bilmediği bir hayalet gibiydi.

Yine de hayalleri tamamen sönmemişti. Çizim yapmaya devam ediyordu. Geceleri dönünce, yorgun elleriyle eski defterlerine resimler çizerdi. Kalem hâlâ onun sığınağıydı. Bir gün Kadıköy’de küçük bir sergi açıldığını öğrendi. Üsküdar Büyük Memeli Cesaretini toplayıp birkaç işini yolladı. Geri dönüş geldiğinde gözlerine inanamamıştı: eserlerinden biri sergiye kabul edilmişti.

O günden sonra Melis, geceleri yavaş yavaş bıraktı. Küçük işler aldı, freelance projelerle ayakta kalmaya başladı. Zordu, hâlâ zordu. Ama artık sabahları boğaza bakarken utanmıyor, geleceğe bakabiliyordu.

Kadıköy escort rıhtımında, insanların birbirine çarpmadan yürümeye çalıştığı saatlerdi. Akşam üstünün kalabalığı, vapur seslerine karışırken, Nazlı herkesin tersine, istasyona değil Moda’ya doğru yürüyordu. Ayakkabıları inceydi, elleri cebindeydi. Gözleri ne bir insanın bakışına, ne de bir dükkânın ışığına takılıyordu. Sadece yürüyordu.

Nazlı 19 yaşındaydı. Mardin’den gelmişti. Küçük yaşta, “Kadın okuyunca ne olacak ki?” sözleriyle okuldan alınmış, ev işleriyle büyütülmüştü. Vip ama içindeki sessiz başkaldırı bir gün patladı. O sabah evden çıktı, dönüşü olmayacağını biliyordu. Üzerinde ince bir mont, elinde küçük bir çanta… Kadıköy otogarına ilk kez indiğinde gözleri kocamandı. Şehir ona “özgürlük” gibi görünmüştü. Ama özgürlük, bir başınalıkla karışınca, hayal olmaktan çıkıyordu.

Esmer Güzeli

İlk günlerini Yoğurtçu Parkı’nda geçirdi. Sonra bir kafede iş buldu. Ama kısa sürdü. Konuşkan değildi, sessizliği yanlış anlaşılıyordu. İşten çıkarıldı. Kirasını ödeyemedi. Bir sabah apartman kapısının önüne bırakılmış eşyalarıyla uyandı.

O gün akşamüstü bir kadın yaklaştı yanına. İri küpeleri vardı, rujunu taşırarak sürmüştü ama sesi yumuşaktı.
“İstersen bizim eve gel,” dedi.
Nazlı önce anlamadı. Sonra anladı. Ama başka seçeneği yoktu.

Geceler sessizdi. Kadıköy escort sokakları kalabalıktı ama kimse kimseye bakmıyordu. Nazlı bunu seviyordu. Görünmeden yaşamak bir tür korumaydı. Göz teması kurmaz, konuşmaz, çabucak eve dönerdi. Müşterilerle konuşmazdı. Ne kadar az konuşursa, o kadar az incinirdi.

Bir sabah Moda sahilinde otururken bir çocuk ona yaklaştı.
“Burada mı yaşıyorsun?” diye sordu.
Nazlı şaşırdı, başını salladı.
“Ben bazen okula gitmek istemiyorum ama sonra annem diyor ki: ‘Okuyunca istediğin gibi yaşarsın.’ Sen ne iş yapıyorsun?”
Nazlı cevap veremedi. Çocuk elindeki simidi uzattı. “Acıktıysan al,” dedi. Ve gitti.

O gün, Nazlı ilk kez bir kadın derneğinin kapısından içeri girdi. “Konuşmak istiyorum,” dedi. “Adım Nazlı. Hiçbir şeyim yok ama bir şey olmak istiyorum.”

Şimdi, üç ay sonra, Nazlı Kadıköy escort bir sahaf dükkânında çalışıyor. Kitapların arasında nefes almayı öğreniyor. Açık liseye kaydoldu. Moda sahilinde yürürken yüzü hâlâ durgun ama gözleri artık boş değil.

Çünkü bazı insanlar bağırmadan da hayatta kalır.
Nazlı, o sessiz insanların en güçlüsüdür.

Buket 28 yaşındaydı. Kadıköy escort ara sokaklarında, ışıltılı vitrinlerin ve hızlı adımların arasında görünmeden yürümeyi öğrenmişti. Moda Caddesi’nde insanların yanından sessizce geçiyor, hiç kimseye çarpmamaya çalışıyordu. O artık şehirle bütünleşmiş bir silüetti; belli belirsiz, ama hep orada.

İzmit’te doğmuştu. Küçük bir evde üç kardeşiyle birlikte büyümüştü. Annesi temizlik işlerine giderdi, babası ise işsizdi, ama gururluydu. Öyle gururluydu ki, Buket’in okuyup bir meslek edinme hayalini “kadın kısmına fazla” bulmuştu. 17’sinde evden kaçtı. Bir tren biletiyle geldiği İstanbul’da yeni bir hayat kuracağını sandı.

İlk zamanlar Kadıköy’ün kalabalığı onu büyülemişti. Bahariye’deki kitapçılarda saatler geçiriyor, Moda sahilinde denizi izliyordu. Birkaç geçici iş buldu, bir eve ortak oldu, ama hiçbir şey kalıcı olmadı. İstanbul kalıcı olanı sevmezdi. Sonra yalnızlık, parasızlık, çaresizlik… Hepsi üst üste gelince, Buket bir gün kendi sınırlarını susturdu.

“Yeter ki barınacak bir yerim olsun,” dediğinde, karşısına çıkan kadın ona sadece bir adres verdi. Vip buket önce anlamadı. Sonra anladı. Geçim için başka yollar da vardı. Ya da öyle deniyordu.

Artık geceleri Kadıköy sokaklarında yaşıyordu. Genellikle Rıhtım’dan Yeldeğirmeni’ne yürüyerek geçer, müşteriyle konuşmadan işi bitirir, sabaha doğru sahile inip dalgaları izlerdi. Kimse ona adını sormuyordu. O da kimseye anlatmıyordu.

Evde Bekliyorum

Bir sabah, Moda sahilinde elinde bir çayla otururken yanına bir genç kız oturdu. Öğrenci olduğunu söyledi. “Sen burada mı çalışıyorsun?” diye sordu safça. Buket sadece başını salladı. Kız sustu. Sonra çantasından bir kitap çıkardı.
“Okumak ister misin? Ben bitirdim. İkinci kez okuması zor bir kitap zaten,” dedi.
Buket, yıllar sonra ilk kez bir kitap kapağına dokundu. Ağlamamak için kendini tuttu.

O gün değişimin ilk günü oldu. Kitabın iç sayfasında bir not vardı: “Ne kadar düşersen düş, yeniden yürümek mümkündür.”

Sonraki hafta bir kadın danışma merkezine gitti. Kolay olmadı. Korktu, sustu, vazgeçti. Ama sonra yeniden denedi. Barınma desteği aldı, danışmanlık gördü. Temizlik işine girdi, sonra bir kafede çalışmaya başladı. Yavaşça sokakların karanlığından sıyrıldı.

Şimdi Buket, Kadıköy escort bir çamaşırhanede çalışıyor. Akşamları Moda sahilinde yürüyüş yapıyor, yanında hep bir kitap taşıyor.
Adını soran olursa artık çekinmeden söylüyor. Çünkü o, artık görünmeyen değil; var olan bir kadın.

Benim adım Nisanur. 24 yaşındayım. İstanbul’un Pendik escort ilçesinde, eski bir apartmanın üçüncü katında yaşıyorum. Etrafımda kentsel dönüşüm başlamış, lüks siteler yükseliyor ama ben hâlâ sobayla ısınan bir evde oturuyorum. Bu şehir, insanı büyütmekle kalmıyor, aynı zamanda sabırla yoğuruyor.

Ailem Kocaeli’de yaşıyor. Babam emekli memur, annem ev hanımı. Beni okutmak için yıllarca dişlerinden tırnaklarından artırdılar. Bu yüzden üniversiteyi kazandığımda, onların hayalini gerçekleştirmek için söz verdim: Ne olursa olsun mezun olacağım.

Mutlu Escort

Marmara Üniversitesi’nde Türk Dili ve Edebiyatı okuyorum. Hem okula gidiyor, hem de Pendik’te bir yayınevinde yarı zamanlı çalışıyorum. Kitapların arasında olmak güzel, ama her gün saatlerce ayakta kalmak, gelen giden insanlarla ilgilenmek kolay değil. Ay sonunda aldığım maaş ise ancak kiranın yarısına yetiyor.

Pendik escort çarşısında yürürken, vitrinlerde gördüğüm kıyafetleri alacak gücüm yok. Ama yine de içimden “bir gün” diyorum. Bir gün, bu çabanın karşılığını alacağım. Belki yazar olurum, belki kendi yayınevimi kurarım. Belki sadece rahat bir hayat yaşarım, kim bilir?

Toplumun genç kadınlara yüklediği kalıplarla her gün savaşıyorum. “Evlen, güvenli bir hayat kur” diyen seslere karşılık, “Kendi güvenimi kendim kuracağım” diyorum. Çünkü kendi ayaklarımın üzerinde durmadıkça, hiçbir yer bana ait olmayacak.

Her sabah Pendik sahilinde biraz yürüyerek kafamı toparlarım. Martıların sesi, hafif esen rüzgâr, sabah ışığı… Bazen bir kitap açar okurum, bazen sadece düşünürüm. Sessizlik bana iyi gelir.

Ben Nisanur. 24 yaşındayım. Hayatın zorluklarını inkâr etmiyorum. Ama her zorluğun içinden çıkacak bir yol olduğuna inanıyorum. Bu şehir, beni yormasına rağmen hâlâ bana umut veriyor. Çünkü biliyorum ki: Vazgeçmeyenler bir gün mutlaka kazanır.

Benim adım Zehra. 22 yaşındayım. Pendik escort tren yoluna yakın, dar bir sokakta yaşıyorum. Ev dediğim yer; duvarları nemli ama içi bana ait. İstanbul’da tutunmak isteyen binlerce genç kadından sadece biriyim.

Üniversitede grafik tasarım okuyorum. Bir yandan okula devam etmeye çalışıyor, diğer yandan freelance işler alıyorum. Bazen afiş tasarımı, bazen davetiye… Ama düzenli bir gelir değil, ne zaman iş geleceği belli değil. Bu belirsizlikle yaşıyorum.

Hayat kolay değil. Ailem Kayseri’de. Evdeki tek okuyan benim. Babamın maaşıyla ne kira ödenir ne kardeşlerime okul çantası alınır. Vip o yüzden hem çalışıyorum hem okuyorum. Sabahları Pendik sahilinde biraz yürüyerek güne başlarım. Sessizliğe ihtiyacım oluyor. Kalabalık İstanbul’un içinde yalnız bir kadın olmak bazen ürkütücü.

Seni İstiyorum

Sokakta yürürken üzerime çevrilen bakışlar, geç saatlerde eve dönerken içimde oluşan endişe, apartmandaki komşuların meraklı gözleri… Tüm bunlara rağmen kendi hayatımı kurmak istiyorum. Kimsenin himayesinde değil, kendi emeğimle ayakta durmak.

Bir gün, kendi tasarım ofisimi açacağım. Belki Pendik escort belki bambaşka bir yerde. Ama şimdilik sabrediyorum. Zorlanıyorum ama vazgeçmiyorum. Her iş tesliminde aldığım küçük bir teşekkür, bana “başarabilirsin” diyor.

Zehra’yım ben. 22 yaşındayım. Hayat bana pek cömert davranmadı, ama ben kendi yolumu çizmekten hiç vazgeçmedim. Çünkü bu şehirde, kendi ayakları üzerinde duran kadınlar da var, hayalleri sırtında taşıyanlar da.

Ben ikisini birden yapıyorum.

Benim adım Meryem. 20 yaşındayım. Pendik escort arka sokaklarında, küçük bir apartman dairesinde yaşıyorum. Odamda küçük bir masa, ikinci el bir sandalye ve hayallerim var. İstanbul’un karmaşası içinde, kendi ayakta kalma savaşımı veriyorum.

Ailem Elazığ’da yaşıyor. Babam bir süre önce işini kaybetti, annem evde dört kardeşime bakıyor. Üniversiteyi kazanıp İstanbul’a geldiğimde, sadece okumaya değil; hayatta kalmayı da öğrenmeye gelmişim meğer. Pendik Meslek Yüksekokulu’nda muhasebe okuyorum. Gündüzleri okuldayım, akşamları ise bir markette kasiyerlik yapıyorum.

Sabahları Pendik escort tren istasyonuna yürümek bile bazen bir meydan okuma gibi. Kalabalık, aceleci adımlar, sert bakışlar… Ama ben alıştım artık. Bu şehrin beni yormasına izin vermiyorum. Çünkü içimde bir inat var. “Kolay vazgeçme” diye fısıldayan bir ses.

İstanbul’da kadın olmak zor. Genç bir kadın olarak ise daha da zor. Ama ben sustukça daha çok ezileceğimi biliyorum. O yüzden her gün biraz daha sesimi çıkarıyorum; derslerde, işte, toplu taşımada… Hakkımı bilmeye, aramaya çalışıyorum.

Ayakta Severim

İşten geç saatlerde çıktığımda Pendik sahiline yürürüm bazen. Yorgun bedenimle banklara oturur, denize bakarım. Dalgaların sesi, beni çocukken annemin dizlerinde hissettiğim güven gibi sarar. İşte o an kendimi yalnız hissetmem. Çünkü o sessizlikte ben, kendimle konuşurum: “Dayan Meryem. Bugün de geçti.”

Ben Meryem. 20 yaşındayım. Hayat bana kolay davranmıyor, ama ben de ona kolay teslim olmuyorum. Her sabah yeniden doğar gibi kalkıyorum yatağımdan. Yorgun ama kararlı, kırgın ama umutlu…

Bir gün muhasebe defterlerini değil, kendi yaşam defterimi yazacağım. Gelecek sayfalar daha aydınlık olacak. Ama o sayfaları yazmak için bugün mücadele etmeye devam etmeliyim.

Benim adım Elif. 21 yaşındayım. İstanbul’un Pendik ilçesinde, sanayi bölgesine yakın bir mahallede yaşıyorum. İki göz oda, dar bir mutfak, eski ama sıcak bir yuva. Bu ev benim sığınağım ama dışarısı… Dışarısı başka bir dünya.

Üniversite öğrencisiyim. İstanbul Üniversitesi’nde sosyoloji okuyorum. İnsanları, toplumları, davranışları öğreniyorum ama asıl öğrenmeyi hayat bana sokakta, işte, otobüste, pazarda öğretiyor. Çünkü sadece okuyarak ayakta kalınmıyor bu şehirde.

Ailem Balıkesir’de. Maddi durumumuz iyi değil. Babam küçük bir esnaf, annem ev hanımı. Onlara yük olmamak için İstanbul’a gelir gelmez çalışmaya başladım. Sabahları okula gidiyor, akşamları Pendik’te bir çağrı merkezinde yarı zamanlı çalışıyorum. Telefonda sürekli sabırlı olmam, gülümsemem bekleniyor. Oysa içimde sürekli bir endişe: Kira, fatura, ulaşım, sınavlar…

Toplu Sex Severim

Bazen sabah işe yetişmek için 5’te kalkıyorum. Pendik escort tren istasyonuna yürürken hava hâlâ karanlık oluyor. Ama içimde bir ışık taşıyorum: Hayallerim. Bir gün bu şehirde sadece hayatta kalmak için değil, yaşamak için var olacağım.

Toplumun bir kadına yüklediği rollerle savaşıyorum her gün. “Gençsin, güzelsin, kolay yol varken niye zorluk çekiyorsun?” diyen seslere kulaklarımı tıkadım. Çünkü kolay sandıkları şey, aslında ruhu en çok yoran yollardan biri.

Elif’im ben. 21 yaşındayım. Pendik escort çarşısında yürürken elimde kitaplarım, aklımda hayallerimle geçiyorum kalabalığın içinden. Yoruluyorum, evet. Ama her akşam yorgun bedenimle yatağa uzandığımda biliyorum ki, bu çaba beni bir yerlere taşıyacak. Sadece zaman istiyor.

Ve bir gün, belki burada—Pendik’te—belki başka bir şehirde, kendi kurduğum hayatı yaşayacağım. O zamana kadar, buradayım. Elif olarak, kendim olarak.

Ben Elif. 23 yaşındayım. İstanbul’un Kartal ilçesinde, tren yollarının kenarında, küçük bir apartman dairesinde yaşıyorum. Sabahları camdan dışarı bakınca gri gökyüzüne, işe yetişmeye çalışan insanlara ve yorgun apartmanlara bakıyorum. Kartal escort hepsi bir ağırlık gibi üzerimde.

Ailem Şanlıurfa’dan İstanbul’a taşındığında henüz altı yaşındaydım. Kartal’da bir hayata tutunmaya çalıştık. Babam inşaatlarda, annem evlere temizliğe gitti. Grup ben hep derslerime sarıldım, çünkü bu döngüden çıkmanın başka bir yolunu göremiyordum.

Üniversiteyi bitirdim, ama iş bulmak kolay olmadı. Şimdi bir kırtasiyede çalışıyorum. Hayalim öğretmen olmaktı, hâlâ da öyle ama şu an kiranın günü geçmesin diye gülümseyerek fotokopi çekiyorum. Kartal escort sahiline bazen iş çıkışı yürüyerek iniyorum. Denizle dertleşiyorum gibi. Çünkü bazı şeyleri insan başka kimseyle konuşamıyor.

Grup Sevenler

Genç bir kadın olarak yalnız başıma ayakta kalmak kolay değil. Her gün mücadele, her gün hesap kitap. Ama pes etmiyorum. Çünkü hayal kurmayı bıraktığım gün, gerçekten kaybetmiş olacağım. Kendime sözüm var: bir gün kendi öğrencilerim olacak, onlara bu şehirde direnmenin ne demek olduğunu anlatacağım.

Ben Elif. 23 yaşındayım. Kartal’da yaşıyorum. Zor ama gerçek bir hayatım var. Ve ben, bu gerçeklerin içinde güçlü kalmaya çalışan bir kadınım.