Ümraniye escort soğuk bir sabahında, sis sokakları yutmuş gibiydi. İnsanlar işe yetişme telaşındayken, bir kadın sessizce bir apartmanın hırçın köşesinden geçti. Adı Zeynep’ti. Henüz yirmi üç yaşındaydı, ama bakışları yılların ağırlığını taşıyordu. Yorgundu; hem bedenen, hem de ruhen.
Zeynep, bu şehrin arka sokaklarında büyümüştü. Babası yıllar önce evi terk etmiş, annesi hasta düşmüştü. Liseyi yarıda bırakmak zorunda kalmış, küçük kardeşine ve annesine bakmak için iş aramaya başlamıştı. Temizlik, garsonluk, çocuk bakıcılığı… Her işi denemişti ama hiçbirinde uzun süre tutunamamıştı.
Bir gün, çaresizlik ateşli esc içinde yürürken tanıştığı bir kadın ona “geçici bir iş” teklif etti. “Biraz para kazanırsın, sonra bırakırsın,” demişti. O gün Zeynep’in hayatı geri dönülmez bir yola girdi. Artık geceleri yaşayan bir kadındı.
Ümraniye escort arka sokakları onun sessiz tanıklarıydı. Soğuk kış gecelerinde topuklu ayakkabılarıyla kaldırımlarda yürürken, içinden sürekli “Bunu ben seçmedim,” diye geçirirdi. Her sabah gün doğarken eve döner, yüzünü yıkar, kardeşinin okul çantasını hazırlar, sonra sessizce uyurdu.
Bir gün, sabah eve dönerken kucak seven apartmanın önünde küçük bir çocuk gördü. Çocuk, elinde düşen bir ekmeği yerden alıp üfledi, sonra cebine koydu. O an Zeynep’in kalbi sıkıştı. O ekmek, kendi geçmişinin aynası gibiydi. Yoksulluğun sessizliğini, utancını, mecburiyetini anımsadı.
O gece farklıydı. Zeynep, eve dönünce aynaya baktı. Yüzündeki makyajı silerken gözyaşları yanaklarına karıştı. “Artık yeter,” dedi kendi kendine. “Yaşamak istiyorum, sadece yaşamak…”
Ertesi gün, Ümraniye ateşli escort bir kadın sığınma evine gitti. Kapıyı açan görevliye sesini zor duyurabildi:
“Ben… yardım istiyorum.”
Bir yanıt yazın