Kartal escort geceleri, gündüzlerinden çok daha sessiz ve soğuktu. Sokak lambalarının titrek ışıkları kaldırımlara düşerken uzun gölgeler ateşli oluşturuyor, eski binaların duvarlarını gri bir hüzünle sarıyordu. Elif, yirmi yaşında genç bir kadındı, ama gözlerindeki yorgunluk ve omuzlarındaki ağırlık, yaşından çok daha fazlasını anlatıyordu. On yedi yaşında evden kaçtığında cebinde yalnızca birkaç kuruş vardı. Arkasında bıraktığı her şeyin ağırlığı omuzlarındaydı. O günden sonra Kartal escort sokakları hem düşmanı hem de sığınağı olmuştu.
Gündüzleri bir kafede veya restoranda çalışıyor, akşamları ise geçim için istemediği yolları seçiyordu. Fakat Elif’in içinde hâlâ umut vardı. Her gün boşaltan sahile yürüyüp denizin karanlık dalgalarını izlerken kendi kendine fısıldadığı cümle vardı: “Bir gün kendi hayatımı kuracağım, kimseye muhtaç olmayacağım.”
O akşam sahil yolu götten rüzgârla sertleşmişti. Elif cebindeki küçük, yıpranmış defteri çıkardı. Defter, yıllardır sakladığı acıların ve hayallerinin tek tanığıydı. Bir sayfayı açtı ve kendi yazdığı cümleyi okudu:
“Bir gün özgür olacağım. Bir gün hayatımı kendim yöneteceğim.”
Bir yanıt yazın