Benim adım Deniz. 24 yaşındayım. Pendik escort yokuşlu mahallelerinden birinde, eski bir apartmanın dördüncü katında yaşıyorum. Merdivenleri gıcırdayan, su boruları sık sık tıkanan bir bina burası. Ama bu daire bana ait; kiraladığımdan beri, kendime ait hissettiğim tek yer.
Marmara Üniversitesi’nde mimarlık okuyorum. Bu şehirde hem okumak hem geçinmeye çalışmak; kelimenin tam anlamıyla yaşamaya değil, hayatta kalmaya çalışmak. Sabah 7’de uyanıyorum, Pendik’ten Kadıköy’e uzanan yolculuğum kalabalık, gürültü ve bazen sabırsız insanlarla dolu. Ama okula varınca, projelerimin içine dalıp gerçek hayattan biraz kaçıyorum.
Cimcif
Ailem Amasya’da. Babam memur emeklisi, annem hasta. Onlara maddi destek gönderdiğim için kendi harcamamı hep ikinci plana atıyorum. KYK bursu yetmiyor. O yüzden okuldan sonra Pendik’te bir kafede çalışıyorum; bazen servis yapıyor, bazen bulaşık yıkıyorum. Cebimde hep hesaplı yaşamanın planı, aklımda hiç durmayan “acaba yarın ne olacak?” sorusu.
Bir kadının tek başına ayakta kalması zaten zor. Ama gençsen ve sessizsen, kimse seni fark etmez. Ben fark edilmek istemiyorum zaten. Sadece kendi ayaklarımın üstünde durmak, kimseye muhtaç olmadan yaşamak istiyorum.
Bazen Pendik escort sahiline iniyorum. Çay alıp banka oturuyorum. Vapur sesleri, martı çığlıkları… Denizin ötesine geçmek istiyorum bazen. Ama bir yanım da diyor ki: “Burası seni büyüttü, burada başardıkların kıymetli.” Ve haklı.
Bir yanıt yazın