Benim adım Meryem. 20 yaşındayım. Pendik escort arka sokaklarında, küçük bir apartman dairesinde yaşıyorum. Odamda küçük bir masa, ikinci el bir sandalye ve hayallerim var. İstanbul’un karmaşası içinde, kendi ayakta kalma savaşımı veriyorum.
Ailem Elazığ’da yaşıyor. Babam bir süre önce işini kaybetti, annem evde dört kardeşime bakıyor. Üniversiteyi kazanıp İstanbul’a geldiğimde, sadece okumaya değil; hayatta kalmayı da öğrenmeye gelmişim meğer. Pendik Meslek Yüksekokulu’nda muhasebe okuyorum. Gündüzleri okuldayım, akşamları ise bir markette kasiyerlik yapıyorum.
Sabahları Pendik escort tren istasyonuna yürümek bile bazen bir meydan okuma gibi. Kalabalık, aceleci adımlar, sert bakışlar… Ama ben alıştım artık. Bu şehrin beni yormasına izin vermiyorum. Çünkü içimde bir inat var. “Kolay vazgeçme” diye fısıldayan bir ses.
İstanbul’da kadın olmak zor. Genç bir kadın olarak ise daha da zor. Ama ben sustukça daha çok ezileceğimi biliyorum. O yüzden her gün biraz daha sesimi çıkarıyorum; derslerde, işte, toplu taşımada… Hakkımı bilmeye, aramaya çalışıyorum.
Ayakta Severim
İşten geç saatlerde çıktığımda Pendik sahiline yürürüm bazen. Yorgun bedenimle banklara oturur, denize bakarım. Dalgaların sesi, beni çocukken annemin dizlerinde hissettiğim güven gibi sarar. İşte o an kendimi yalnız hissetmem. Çünkü o sessizlikte ben, kendimle konuşurum: “Dayan Meryem. Bugün de geçti.”
Ben Meryem. 20 yaşındayım. Hayat bana kolay davranmıyor, ama ben de ona kolay teslim olmuyorum. Her sabah yeniden doğar gibi kalkıyorum yatağımdan. Yorgun ama kararlı, kırgın ama umutlu…
Bir gün muhasebe defterlerini değil, kendi yaşam defterimi yazacağım. Gelecek sayfalar daha aydınlık olacak. Ama o sayfaları yazmak için bugün mücadele etmeye devam etmeliyim.
Bir yanıt yazın